سوشیانت
از کسانی شویم که زندگانی را تازه می سازند ومردم را به سوی راستی وپارسایی رهنمایی می کنندسوشیانت
از کسانی شویم که زندگانی را تازه می سازند ومردم را به سوی راستی وپارسایی رهنمایی می کنندشیون شهریور شهریار
روح زرتـشــــت سحـــرگـه به لـبـاس خورشید
ســـر بـرآورد در آفــــاق ز تـخـــت جـمـشـیـــد
جـام جـم دید کز او خـــون جگــــر می جوشید
اشـک چـون پـرتـو خـورشیــــد به مژگان پاشید
گویی از اشــــک صـفــــای دل دارا می جست
زنگ اسـکـنــــدر از آن لوح دل آرا می جـســت
آمد افســوس کـنــــان بر سـر مهــد زرتـشــت
با همان خاک کـه از گـریـه به خون می آغشت
گفـت آتشکـــــده ی آذر گشتسب که کشت ؟
دیدم آنـگــاه کـه بر سـیـنـــه نهـــادی انگـشت
یعنی آتشکده در سیـنـه نهـــان داشتــــــه ام
ایمن از سرزنش خلــق جهـــان داشتــــــه ام
دید زخمـی است نهان کشـور جـم را به جگــر
سـخـت آسیمه سر از حادثه می جست خبــر
کسی از شــرم نیــارســت بـرآوردن ســــــــر
مـگــــر از خـنـجـــر بـیــگــانه در او یـافـــت اثر
کاسـه ی چشـم ندامت شد و در وی نگریست
همه ی روز در آن کاسه ی خون دید و گریست
دیده خورشید چو می یافت به تشییـع غـــروب
دل در آن قافــله می دیــــد وداع مـحـبــــــوب
روشنی در افق آن گوشه گریـزان ، مـرعـــوب
زین سو اهریمن و تاریکــی و خوف و آشـــوب
اهرمن در افق غــرب چو این همهمه داشــت
دیدم آن آتش رحمـت به لب این زمزمه داشـت
ای وطــــــن آمـــــده بـودم بـه ســــلام نـوروز
مـگــرم کـوکــب اقـبــــــال تـو تــابـد پـیــــــروز
آمــدم در پــی آن کـوکــــب آفـــاق افــــــــروز
لیک از این غمکده رفتم همــه درد و همه سوز
دگــر ای مــادر غمــدیده به خــــون زیــور کــن
جشــن نوروز بهــل ، شیــون شهــریــــــور کن
چــون چــراغ رخ زرتشــت نمـــودی خامــــوش
بـود ماتمـکـــده ی دهـــــر سیـــــه بالاپــــوش
کـز افـق جامه ی مهتـاب به بر کـرده ســروش
سـر برآورد و همــی گفت وطــن را در گـــوش
کـه بــری دامـــن نامـوس تو از هــر لــــک بــاد
ویـن حــوادث همــه در کـــام تو مستهـلک بــاد
