جشن درختکاری
معلم با گچ سبز روی تخته سیاه رنگ ورو رفته ای نوشت :
امروز پانزدهم اسفند روز درختکاری است ودانش آموزی اجازه می گیرد واین شعر را می خواند .
به دست خود درختی می نشانم به پایش جوی آبی می کشانم
کمی تخم چمن بر روی خاکش برای یادگاری می فشانم
درختم کم کم آرد برگ و باری بسازد بر سر خود شاخساری
به تابستان که گرما رو نماید درختم چتر خود را می گشاید
خنک می سازد آنجا را ز سایه دل هر رهگذر را می رباید
به پایش خسته ای بی حال و بی تاب میان روز گرمی می رود خواب
شود بیدار و گوید : ای که اینجا درختی کاشتی روح تو شاداب
ومعلم چگونه او را تشویق میکند؟ بچه ها به خانه بروید وهر کدام با بیل ونهالی به مدرسه بیایید وبه یادگار نهالی در این مدرسه بکارید ، زمانی طول نمی کشد همه کلاسها تعطیل ومدرسه محل آموزش درخت کاری ،شناسایی درختان وروش کاشت آن می شود.
خاطره دوستی بود که در مدرسه ابتدایی در روی یک نیمکت می نشستیم و اکنون توانسته است جان هزاران نونهال ایرانی را نجات دهد.
درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد درخت دشمنی برکن که رنج بی شمار آرد
با صنعتی شدن وشهر نشینی جماعت زرتشتی وبا گسترش شهر ها کمترفرزند جماعت است که چنین امکاناتی در اختیار داشته باشدودرخت به عنوان ریه شهرها نیاز است ،همه توقع داریم سازمان های شهری مربوطه ومنابع طبیعی وشهرداری ها دست به کار شوند ولی مسئولیت ما در این زمینه چیست؟
من و تو با دست هایمان نهال کوچک را به خاک سرد اسفند می سپاریم و آفتاب، گرمای خویش را نثارش می کند خاک مواد مغذی اش را دراختیارش می گذارد هوا گاز های مورد نیازش را تامین می کند ولی منتظرباران می ماند یاچشم به راه آبی میماند تا رهگذری سیرابش کند وریشه وساقه وبرگهایش جان بگیرند وبه درختی تنومند تبدیل شود،چشم را نوازش می دهد و زبان را به تسبیح وا می دارد. ما با هم در روز درختکاری قرار مان را از یاد نمی بریم و همدیگر را به کاشت و حفظ این موجود زیبای خداوندی سفارش می کنیم. درخت طلای سبزی است که زیستن، شکوفایی، حرکت و پویایی را به ما می فهماند. خداوند این موجود سبز و بابرکت را مایه عبرت، حکمت و قدرت خویش قرار داده است،اشو زرتشت در پیامش به ما فرموده اند:"کسی که درخت می کارد راستی می افشاند."
آنچه مهم است برای همبستگی بیشتر وآشنایی بیشرزرتشتیان با هم ،انجمن ها،سازمان ها وکانون ها وباشگاه ها با برنامه ریزی صحیح وآموزش برای کاشت درخت وهمچنین آبیاری ورسیدگی به درختان ومحیط زیست آنچه اشو زرتشت وظیفه هر زرتشتی می داند، اعضایشان را در طبیعت سبز مانند آرامگاه ها،زیارتگاه ها وآدریان ها ومحل هایی که می توان درخت کاشت حاضر شوند تا همبستگی و وحدت ما مثل همیشه پایدار و جاوید باشد و بتوانیم از محیط هایی که داریم درست بهره ببریم ودرخت بکاریم وخدای نکرده نهالی را نکاریم که بعد آبیاری نشود یا محیط مساعدی در اختیارش قرار نگیرد.
دانشمندان محیطزیست وکشاورزی معتقدند ."یک هکتار جنگل کاج می تواند 36 تن گرد و غبار را در عرض سال پاکیزه کند."
پس برای داشتن هوای سالم وجلوگیری از ضایعات هوای آۀوده، با کاشت درختان سازگار با وضعیت جوی ایران و با در نظر گرفتن شرایط آب و هوایی خشک و کم باران اغلب مناطق کشور، می توان محیط زیست را لطیف و با طراوت کرد. طبیعت و فضای سبز وسیله ای برای بقای بشری و حفظ زیبایی شهر است و به عنوان میراثی ارزشمند به همه انسانها تعلق دارد. انبوه درختان سبب پدید آمدن محیط زیست برای پرندگان، گیاهان و جانوران مختلف می شود. درختکاری در ایران دارای پشتوانه‌ای از علایق ملی و سنت تاریخی است، تاریخ نشان می‌دهد که ایرانیان باستان، جشنهای خاصی داشتند و در این جشنها به درختکاری پرداخته و به خاک و زراعت احترام می‌گذاشتند علاوه بر این درختکاری با اعتقادات مذهبی مردم نیز پیوند دارد، تا حدی که کاشت درخت نوعی عبادت محسوب می شود.
اگر انجمن زرتشتیان یزد گامی در این مورد برداشته بییایید با آنها همکاری وهماهنگی لازم را انجام دهیم . حتی با کاشتن یک نهال کوچک، کشوری زیبا و آباد را برای خویش مهیا کنیم و نمونه ای برای آغاز مجدد تلاشهایمان در این زمینه در سراسر کشورباشد.
پانزدهم اسفند سالروز تولد درخت پر باری در زمینه مطالعات ایران باستان وادبیات مزدیسنی است.در سال 1264 هجری شمسی ابراهیم پور داوود استاد و محقق معاصر در رشت به دنیا آمد . وی پس از طی تحصیلات مقدماتی در رشت به تهران آمد و در مکتب درسی میرزا محمد حسینخان به تحصیل علوم پزشکی مشغول شد. وی پس از آن به بیروت، باکو و فرانسه رفت و در فرانسه به تحصیل حقوق مشغول شد .او در سالهای جنگ جهانی و در زمان اشغال ایران به دست متفقین با انتشار روزنامه ای به نام «رستخیز» به نکوهش متجاوزان پرداخت.
وی پس از آن دوباره به اروپا رفت و این بار به تحقیق درباره ایران باستان مشغول شد. او همچنین مدتی استاد دانشگاه «ویسویهاری» هند بود. پور داوود سپس به ایران بازگشت و به تدریس حقوق در ایران باستان و ادبیات ایران باستان مشغول گردید. این استاد فرزانه سرانجام پس از عمری تلاش در جهت نشر معارف در سال 1347 ه.ش درگذشت .