زیبایی

هر که نامخت از گردش روزگار نیز ناموزدت زهیچ آموزگار دیروز با دوستی ازکوچه روستایی که اکنون مرکز شهری است می گذشتیم، در جلو در گاه آب انبارسلامت هنوز پابرجاست، شاهد این بودیم سنگ بنا را برده بودند جایش خالی بود، پله ها در هم فرو ریخته بود، سقف نم داده بود، دیوار ها انگار گچ کاری نشده بود با ذغال رویش یادگاری نوشته بودند و شیرهای آب انبار را باز کرده بودند ونشانه های ظلم ما به این بنا از در و دیوارش می بارید، هنوز خاطره آن ظهر تابستان گرم که با کوزه سفالی در صف برای پر کردن کوزه از آب سرد وشیرین آن تاخانواده از آن سیراب شوند از یاد نبرده ام. دوستم گفت: حدود شصت سال قبل وقتی کودکی بودم برای تماشای گود برداری آب انبار به اینجا می آمدم و پدر و مادرم خیلی مواظبم بودند در گود نیفتم چون مساحت زیادی بین دو کوچه را خاکبرداری کرده بودند تا با یک خزینه بزرگ و دو درگاه آب انبار که هرکدام دوشیر داشت را در دو کوچه بسازند تا تراکم جمعیت برای آب بردن پیش نیاید. در جنب آب انبار در گاه خانه ای که بیش از صد سال از ساخت آن گذشته است با در چوبی و سکوی دوطرف در که محل نشتن افراد بود و خیلی ها از آنها خاطره ها دارند باقی مانده است، بقیه آنرا خراب کرده اند و در قسمتی از زمین آن خانه نوساز ساخته اند. روبروی آن، خانه ای است که سقف یکی از اتاقهای مجاور کوچه فرو ریخته است، این خانه در گذشته های نه چندان دور محل زندگی خانواده 9 نفری بود و تعدادی از فرزندان خانواده از نخبگان کشورهای بیگانه می باشند. وقتی با بزرگتر ها به گفتگو می نشینیم آنها با تحسین بگذشته ها می نگرند و با حسرت به آن روز ها چشم می دوزند بی آنکه از مهارت ها و دانش ها در جهت حفظ یادگار های شایسته پییشینیان تلاشی بکنند و در استمرار آن یادگار ها بکوشند. البته تکنولوژی و نوآوری ساختمان معماری باید بومی ومحلی شود تا شهرهایی مانند یزد، کرمان و کاشان با داشتن مناطق تاریخی به مناطق تضاد شهرسازی و معماری تبدیل نشود و با برنامه ریزی درست بتوانیم حد اکثر بهره را از زندگی ببریم و در آرامش به سر بریم. گوشه ای از یک روستا در این خاطره بیان شد و امید است ما فرزندان شایسته ای برای پدرانی باشیم که سنت و فرهنگ را نگه داری و به ماعرضه کردند. جایی که می تواند محل زندگی مناسب و با آرامش باشد و محل بازدیدهزاران جهانگرد واقع شود، تبدیل به بیغوله هایی نکنیم تا محل موجودات موذی و سگ و گربه باشد و زحمتی برای همسایه هایی که می خواهند در آن محل زندگی کنند. به امید آنروز